Sometimes I pretend to be normal, but it gets boring. So I go back to being me !

donderdag 4 november 2010

Life sucks sometimes...but you get over it 2



Ik moet even iets kwijt over blog van gisteren : mijn ouders die waren het niet eens met het feit dat ik bij ex wegging mijn moeder had er meer moeite mee dan mijn pa maar beide stonden er niet achter en dat hebben ze me goed laten merken ook net als mijn zus. Dat ze me echter niet uitnodigde met kerst was niet om mij te kwetsen (denk ik) maar omdat ze met de kleinkinderen kerst wilden vieren en die waren bij hun vader, dus ik denk dat ze het niet bewust deden zeg maar. Mijn ouders denken daar gewoon niet bij na en denken echt niet dat ik dan een rotkerst heb die dachten ws dat ik dan wel naar vrienden zou gaan.

Wat ik gisteren beschreef maakt dat je als je in die situatie zit vaak denkt; als ik gewoon nu terugga bij hem is alle ellende voorbij , de gemakkelijke weg zeg maar, en dat speelde ook wel door mijn hoofd soms en soms dacht ik is dit dan wat ik wil?
Nee, natuurlijk niet, die shit had ik allemaal liever niet gehad , kinderen die verdrietig zijn want laten we vooral dat niet vergeten ook , ik had pijn maar zij hadden nergens om gevraagd natuurlijk en ik deed hun ongelooflijk veel verdriet. Ik en mijn kinderen hebben in dat jaar HEEL VEEL gesprekken gehad, heel vaak heb ik ze getroost, met ze mee gehuild, me enorm schuldig gevoeld, mezelf gehaat om wat ik hun aandeed. Ik had pijn, hij had verdriet, maar die drie kleintjes die waren het meest nog de dupe in mijn ogen.
Maar ik dacht maar aan 1 ding : mijn kinderen hebben meer aan een moeder die weer goed in haar vel zit en het leven weer toelacht dan een moeder die op de automatische piloot fungeert en diep van binnen eenzaam en ellendig is. En dus troostte ik ze , was er voor ze, praatte met ze, knuffelde uren, lachte ook heel veel met ze, en samen krabbelden we weer overeind , wij viertjes en mijn ex ook uiteindelijk.
Mijn ex en ik hebben echter altijd openlijk alles besproken met de kids , we waren er altijd beide voor ze , ze konden en nog steeds altijd bij ons beide terecht als er wat is , ze mogen naar hun pa wanneer ze willen en bellen mailen zoveel als ze zelf willen.


En toen was ik dus weer IK :
Kijk ik was al slank maar had alleen totaal geen conditie en besloot er wat aan te gaan doen.
En hip als ik ben moest er een personal trainer aan te pas komen, daar zijn bedrijven voor, die belde ik , er kwam een ontzettend gespierde meneer thuis voor een intake en de eerste afspraak was gemaakt.
Twee keer per week zou hij komen...aan huis , een heel pakket met spullen kreeg je voor thuis zoals een grote bal , bokshandschoenen, stootkussen, elastieken , gewichten en meer shit.
Ik vertelde de intake meneer dat ik dus nogal eigenwijs ben en iemand echt heel sterk tegenover me moest hebben wilde ik naar iemand luisteren want sporten is niet zo mijn ding zeg maar.
Enfin die meneer noteerde alles en na 2 weken kon ik beginnen.
Ik de stad in outfitje scoren en klaar was ik er voor....... Twee weken later ging de bel en daar stond ie : mijn personal trainer, een HUNK !
En geloof me dan wil je wel rennen want je wil echt niet dat die 30jarige hunk denkt dat je een ingekakte doos bent van bijna veertig , nee je doet stoer en hee kijk mij eens fit zijn !! Dat doe je ........heel even..... want als je na 2 minuten hardlopen voor dood in het bos ligt kan je er gewoon niet meer omheen en zie je hem denken " wat een ingekakte oude doos"
Ik mompelde wat teveel wijn gedronken gisteren daar komt het door maar ja al die andere keren erna waren niet beter natuurlijk. Dus ik rende en rende dat bos door achter die gespierde billen aan van Hunk. (die huppelde want voor hem was dat peanuts natuurlijk )
Aan het uitzicht lag het niet !


Na het hardlopen liet ie me dan op die gigabal plaatsnemen voor de buikspieren onder handen te nemen en aangezien ik heel stoer riep dat ik er dagelijks 800 deed na mijn eerste baby dacht ie dan zullen we eens zien of die er nog zijn......maar ja ik had inmiddels nog 2 beebs op de wereld geperst en we waren jaren verder.
Maar ik vol goede moed op die bal en het ging best aardig tot ik ineens niet meer omhoog kwam en Hunk oma van de bal moest helpen . Ik giechelde wat en hahaha snel door naar het volgende .......


Armspieren , ja die moest ik echt doen want zwaaien kon alleen nog maar als ik met mijn andere hand de zwaaiende arm vasthield , dus men nemen een eetkamerstoel gaat zitten zet je armen naast je gooit je kont voor de stoel en zakt en de bedoeling is dat je jezelf dan weer omhoog drukt een stuk of 50 keer ..........NIET 1 keer kreeg ik mezelf omhoog gehesen , niet 1 keer !!!!!!!!! Het schaamrood steeg me naar de wangen en hunk hielp oma weer een handje om heel lief te zeggen daar gaan we aan werken over een jaar doe je dat met gemak.......Jaja dacht ik...


Dat ging zo door en toen ging hunk weg, om na 3 dagen weer op de stoep te staan en toen.......kon ik strompelen, echt alleen maar strompelen, mijn hele lijf deed pijn , never nooit had ik zoveel spierpijn gehad .
Hunk kwam een half jaar lang en heeft mijn conditie echt verbeterd, kreeg me strakker in het vel, een wonder ! Heel vaak waren we het niet eens , ik schold hem vaak uit voor van alles want ja je wordt op een gegeven moment vertrouwt met zo iemand en afbellen deed ie niet aan, hij kwam dan toch want zei hij als je begint met afbellen dan gebeurt er niks meer.....en daar had ie gelijk in. Maar dat ie het heel zwaar heeft gehad met zo'n eigenwijs ding als mij is zeker want eenmaal vertrouwt met hem nam ik natuurlijk niks meer aan als ie zei nog 400 meter zei ik: echt niet kan niet meer , dan zei hij "je kan nog praten , zolang jij nog kunt praten is er niks aan de hand , doorrennen papzak !!! "
ja echt dat zei hij dan .......en dat motiveerde me dan toch weer die laatste 400 meter ook rennend door te brengen.....papzak tsssss.
Hmmm misschien moet ik weer aan de personal trainer....want die loopband hier, ik stop dus als ik niet meer kan .


Maar die trainer en het feit dat ik steeds meer mezelf was en ik Julie mijn lieve lieve aupair in huis had maakte dat ik me dus stukken minder eenzaam voelde. Julie, mijn franse aupair, die was naar NL gekomen omdat haar vriend een studie ging doen in NL dus volgde zij als aupair zodat ze in de weekenden samen konden zijn , alleen die lul maakte het uit na 2 maanden in NL en dus bleef Julie ook de weekenden bij mij, we praatten heel veel samen en hebben toen echt een band gekregen met elkaar , zij was 23 ik was 38 maar we konden echt heel goed kletsen samen en zij noemt me haar Nederlandse moeder en ik haar mijn Franse dochter. Die band is er nog steeds en we zien elkaar nog regelmatig, ze heeft meegemaakt dat ik G leerde kennen is helemaal dol op G ook.
En ja dus: life sucks big sometimes but you get over it !


21 opmerkingen:

  1. zeg als je nu nog een nieuwe carrière switch wilt maken tja dan moet je iets met schrijven gaan doen!
    Ik ben daar zoo jaloers op
    Ondanks dat mijn vader tegen me zei toen ik kwam vertellen dat we gingen scheiden... dat doe je goed.........hebben mijn ouders, broer en zus, vrienden, kennissen en buren VOL voor mijn ex gekozen..we zijn nu 12 jaar verder! alle vrienden, kennissen en toenmalige buren heb ik nooit meer gezien.. mijn familie heeft nog steeds contact met mijn ex maar daar komen wat barsten in want meneer is toch niet zo schoon aan de haak als hij wil dat je denkt maar met een vlotte babbel (ja verkoper he) red je het wel.
    Mijn ouders zijn ongeveer na een paar jaar gestopt om mij ter verantwoording te roepen als ex vond dat ik iets niet goed deed, dit liep ongeveer gelijk met mijn burn-out met depressie toen stond ik toch al op het randje.. en toen ben ik een keer uitgeschoten tegen mijn moeder, langzaam heel langzaam zijn we weer een "gezin" geworden maar met altijd in mijn achterhoofd..nou ja je begrijpt
    sorry voor mijn zeurpieten reactie
    groetjes
    Anita
    http://alle-mooie-dingen.blogspot.com

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hahahaa, ik kon wel een lekkere lach gebruiken. Thanks!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Fijn dat het heeft geholpen en je de middelen er voor had. Ik ben ook wel eens eenzaam moet ik bekennen, maar dat komt zeker niet door manlief en ook niet door mijn schoonfamilie gelukkig. En ik kan niet werken; dus tja, dan zit je geregeld alleen te koekeloeren want alle anderen werken toch een groot deel van de tijd. Gelukkig wen ik er steeds meer aan. Ik zou wel aan mijn conditie willen werken, maar een personal trainer en een au pair kan ik dus echt niet betalen, hoor! En als ie me voor papzak uitschold, dan schold ik veel harder terug, hoe goed ie er ook zou uitzien. Ik heb al spijt van de gewone sportschool vol met arrogante hunks (waar ik dus niet heenga en de maanden aftel dat ik nog moet betalen, tientjeswerk, maar toch)... ik leer het ook nooit geloof ik ;)
    Het is een leuk verhaal, dit! Al is het wel best veel 'ik' eerlijk gezegd, maar zo gaat het tegenwoordig gewoon helaas. Ieder voor zich.
    Knap dat je je op eigen kracht hebt teruggevochten. Dus dat 'ik' was blijkbaar wel nodig!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ben jij dat met de HUNK op die foto?

    Leuk geschreven, maar het blijft natuurlijk pijnlijk wat er gebeurd is, ik denk dat je heel goed onder woorden brengt waar veel vrouwen mee worstelen en je geeft ze hiermee inspiratie denk ik! Klasse!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ach ik zie je al strompelen. men wat ben jij toch een doorzetter.... Doet zo'n PT ook iets voor ouwe wijfies van bijna 60??

    Je verteld en schrijft weer helemaal Floor.
    Liefs Leni

    BeantwoordenVerwijderen
  6. mmm lijkt me wel wat zo'n trainer...zou wel nodig zijn...maar ja t kost ook wel wat...en ja dan ren je vast wel een stukje harder dat geloof ik....ben blij voor je dat je G bent tegen gekomen!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hahaha, o hemel, ik zie het al voor me, jij naar adem snakkend en die hunk naast je huppelend om je aan te moedigen... O wat een bak!! Je schrijft wel heel erg beeldend, hoor!!

    Jij en je kinderen (ook al zijn ze nu zó lastig met al die hormonen) hebben wel een band gesmeed die oersterk is. Ik snap ook dat het zo liep met kerst, maar dat had misschien wat handiger gekund. Fijn dat je ex, jij en de kids een "open relatie" hebben en dat de kinders hun qua contact hun gang kunnen gaan, en ze niet met spastische ouders/toestanden zitten....

    Zo'n aupair is wel ideaal als je weer in balans moet komen en tijd nodig hebt. Fijn dat ze er ècht voor je was en dat je haar nog steeds ziet!!!

    Groetjes, Collie

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hoe cool, een personal trainer! In onze sportschool hijgt zo'n überslank en fit miepje je in je nek. Dat je nóg dieper moet zakken bij een squat enzo. Ik loop nog kreupel.

    Maar wat een verhaal. Zo'n scheiding kent inderdaad alleen maar verliezers. Al ben jij er (als ik het zo lees) wel sterker uit gekomen.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik vind je zowiezo al dapper dat je dit alles kan/druft op te schrijven. Al met al is het gelopen zoals het gelopen is en bedenkt dat je was gebleven en G. niet was tegengekomen hahahaha........ Geniet :)

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Je hebt helemaal gelijk...ik zeg het ook altijd, hoe diep je ook in de shit kunt zitten, er komt een tijd dat het allemaal weer beter gaat!
    Ik herken ook alles wat je vertelde in je vorige post,stoer dat je dat zo op durft te schrijven!

    En nu ga ik naar een hunk van een KNO arts!
    gelukkig hoef je daar niet te rennen!

    grtjsss

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik moest al vreselijk lachen om die foto, de reus en kleinduimpjespice ;)
    Wat een openhartig verhaal heb je in twee dagen op het web geploft! R E S P E C T

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Even teruggelezen..zat gisteren bij kapper, dus geen tijd gehad.
    Oké...heftig dus...
    Maar ik zie jou als een chocoladesoufflé....
    Onweerstaanbaar, je krijgt al een big smile bij de aanblik, hard van buiten, maar warm en zacht van binnen...en iedereen moet er wel van houden, of je hebt gewoon een slechte smaak...en that's their loss...
    Klinkt zoetsappig, weet ik, maar ik hoop dat je weet wat ik, als ouwe taart dus, bedoel...
    See you (kreeg net bericht...yeah...)
    Gegroet, Margotxx

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Knap dat je het allemaal zo op schrijft. En dan ben je er zelf ook weer mee bezig, maar beseft gelukkig dat het leven door gaat.

    En zo'n personal trainer zou wat voor mij zijn, want ik moet nodig gaan bewegen.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. pffffffffftttt......ik had 'm gepapt...die zak....;).....stoer man......

    BeantwoordenVerwijderen
  15. wat een geweldig logje =) doe mij ook zo'n hunk hahaha en wat tof dat je julie trof als au pair, leeftijd doet er zo niet toe dan, ik heb ook een vriendinnetje van 23 (en ben ook 38, jij ook nog steeds toch? ; ) <= o nee, 39 was het, hahaha

    meis, mooi omschreven ook, een pittige tijd en strijd, maar met het oog op de toekomst! X

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat goed dat je ex en jij altijd de kinderen op nummer één hebben gehouden. Ik zie het helaas regelmatig anders gebeuren. Je mag daar in ieder geval trots op zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Daar mag je trots op zijn! En als je één keer weer in vorm kunt komen, dan kun je het nu ook. Op die loopband jij :-). Met Kerst zijn we slank!!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Wel erg cool hoor, zo'n personal trainer... Ik had daar echt geen rooie cent voor na mijn scheiding... Sterker, ik heb jaren geleefd op een ouderwets huishoudboekje en inkopen bij de Lidl om te kunnen overleven. Ik ben er niet slechter van geworden, maar ik hoop wel dat ik dit niet meer hoef mee te maken eigenlijk...

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Wat een open logje! Mooi!
    Maar hee, kun je niet beter een au pair hebben met 7 kids dan met 3? Door

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Lees net je laatste blogjes. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Maar dat van jou is erg zwaar geweest. Goed te lezen dat je je leven weer hebt opgepikt. Ik heb bewondering voor zulke sterke vrouwen.

    BeantwoordenVerwijderen